RECENSIE: BRECHT WASSENAAR SOLEERT OP INDRUKWEKKENDE WIJZE IN 'YNBLAZE' - FRIESCH DAGBLAD

,,Er is er één bij die zestig kilometer moet rijden om hier te komen spelen, bij deze fanfare. Altijd op tijd. Er is er één bij die hier honderd meter vandaan woont en: is altijd te laat. Er is er één bij die met niemand praat en iedereen accepteert dat. Er is ook één bij die de contributie niet kan betalen, maar toch wordt het geld telkens overgemaakt en niemand weet door wie.”

En terwijl Carmen (Brecht Wassenaar) voorafgaand aan de repetitie haar salade snel naar binnen werkt, komen al die ,,éénen” die ze ter introductie noemt het oefenlokaal binnen. 35 musici. Man, vrouw, jong en oud. Ze vormen samen het fanfarekorps Wilhelmina uit Easterein.

Zodra de voorzitter, tevens slagwerker, zijn mededelingen heeft gedaan over de afwezige leden, staat de dirigent klaar. Iedereen is geconcentreerd. En dan, dan vult langzaamaan de ruimte zich met romantische, warme klanken zoals een fanfarekorps die alleen maar kan voortbrengen.

Je wordt stilweg meegenomen in een melancholie naar tijden van weleer, naar oorden van verlangen en uiteindelijk naar het besef dat dit overweldigend is.

…

De wijze waarop zij, Brecht Wassenaar, smoel geeft aan Ynblaze is meer dan lovenswaardig. Ze vormt een prachtige natuurlijke symbiose met de geweldige musici. Dat proef je, dat merk je, dat zie je. Niet voor niets was ze ontroerd bij het in ontvangst nemen van het slotapplaus. Na Bert Haanstra’s film Fanfare uit 1958, De bugel fan Looft den Heer van Rients Gratama en Maaike Schuurmans en Gé Reinders’ Bloasmuziek is Ynblaze wederom een geslaagd eerbetoon aan de fanfarekorpsen als cultureel fenomeen.

~ Lees hier het gehele artikel
~ Auteur: Wiggele Wouda
~ Foto: Lucas Kemper